Ik had mijzelf aangemeld voor het Buulstoernooi in het openluchtmuseum in Arnhem.
In Denemarken wilden Carla en ik ons in het rijke vikingverleden storten.
Wat al in Duitsland begon met het bezoeken van Haitabu, vlak bij Schleswig (http://www.schloss-gottorf.de ).
Er zijn opgravingen, reconstructies van een deel van het stadje, een leuk toneelstuk en een museum.
Voor mij was het pronkstuk van de museumcollectie natuurlijk de langboog van ± 1000 jaar oud. helemaal compleet, alsof je er zo mee kon schieten (mijn langboog is een replica hiervan).
En… hij was een boog aan het maken! In het gesprek wat daarop volgde kwam naar voren dat de volgende zaterdag in het Ribevikingecenter het Deense Viking Longbow Archery Championship gehouden werd. Dat was natuurlijk koren op mijn molen, of om in eigen termen te blijven pijlen op mijn boog (nieuw spreekwoord?). Hier zou ik aan gaan deelnemen! Reinhard zei dat dat volgens hem wel kon, maar ik moest mij aanmelden bij Bjarne Clement, de manager van het centrum (http://ribevc.net).
Op naar Ribe dus.
In Ribe aangekomen gevraagd naar de mogelijkheden om mee te doen. Ja hoor, dat is mogelijk. Er zijn wel een paar voorwaarden. Hierna printte hij een lijst uit waaraan de deelnemers moesten voldoen. Het enige wat niet op de lijst stond was geloof ik dat je Deens moest kunnen spreken wat achteraf wel handig geweest zou zijn. Mijn boog werd afgekeurd omdat hij niet van een inlandse houtsoort was vervaardigd (hickory komt uit Amerika). Om over mijn pijlen nog maar niet te spreken; alleen de kale schachten waren volgens de regelementen correct.
Maar wat betekend nou een beetje tegenslag als je echt iets graag wil? Juist, helemaal niets.
In het vikingcenter hebben ze ook fantastische werkplaatsen met alle (historisch verantwoorde) gereedschappen die je nodig hebt en natuurlijk de mensen erbij die jou alles kunnen leren hoe je er mee om kunt gaan. Nu ervoer ik pas goed het voordeel van mijn vikingkleding, ik mocht als gast gewoon meedoen met de dagelijkse praktijk. Net alsof ik er thuishoorde. De toeristen vonden dat ook en je krijgt een stortvloed aan vragen over je heen in wel 6 of 7 talen, echt wel leuk hoor.
Maar….aan de slag dus.
Ik had 3 dagen om van mijn ’toevallig’ bij mij hebbende taxus stok een boog en van mijn wedstrijdpijlen historisch verantwoorde pijlen te maken. Het tilleren van een stok die geen enkel recht stuk heeft gaf mij een leuke uitdaging.
Het traditionele maken van taxus tot boog kon ik hier wel vergeten. Het werd dus een soort van instinctief boogmaken.
Ik wilde ook niet te veel risico voor breuk nemen, dus beperkte ik het pondage tot ± 20. In de praktijk bleek dat voldoende, ik kon alle afstanden makkelijk halen.
Toen ik Peter (smid/timmerman in Ribevikingecenter) om zijn mening vroeg over de stok zei hij dat het beste wat ik kon doen er een rood lintje aan binden, 3 keer rondslingeren en ver weg laten vliegen. Dit had hij als jongen/leerlingsmid ook een keer gehoord van zijn leermeester.
Maar ja; ‘never give up” en nu zit het rode lintje aan de boog ter herinnering aan zijn verhaal.
Hij is nog steeds in alle richtingen krom maar ik kan er mee schieten.
Een (linnen) vlaamse pees maken had ik al van Guilhermo geleerd, alleen de wasknijpers moest ik eerst nog zelf maken.
Als pijlpunten had ik in Haitabu 3 verantwoorde exemplaren gekocht (de hele voorraad). Helaas waren ze van diverse grootte en gewicht (140, 185 en 260 grain). Twee heb ik gebruikt en de laatste in Ribe geruild tegen 3 kleinere van ± 160 grain. Met wat vijlwerk had ik uiteindelijk 5 punten van 140 grain.
Selfnocks maken met een boortje en een vijltje is niet zo moeilijk, maar het verenplakken met berkenpek op een houtvuur was nieuw voor mij.
Uiteindelijk was ik dus de trotse bezitter van een schietende tak met 5 pijlen. Ik kon meedoen! Het laatste vereiste voor deelname was dat je in vikingkleren moest schieten; eindelijk iets waarvoor ik niets hoefde te doen dat had Carla al gedaan.
Op de dag zelf kreeg ik van een dame van de organiserende langboogschietvereniging “Ull” (vikinggod van de boogschutters) een aanbod om met haar 35 ponds taxus langboog te schieten. Het was (heel eventjes) verleidelijk, het zou mij meer kans op een prijs geven, maar ik zou alle moeite voor niets gedaan hebben. En ondanks dat mijn pijlen als dronken berserkers vlogen ging ik voor de eer.
De shoot zelf was een 3D met 20 doelen. 3 (fun) doelen stonden op de boogschietbaan van het vikingecenter. Twee bewegende (met een ingenieus hydraulisch systeem) en een waar je zelf bewoog door op een platform te staan met daaronder een wipkipveer (Deense uitvinding). De overige doelen stonden op een heuvelachtig terrein 1,5 km verder waar de heuvels bestonden uit het historische afval van opgravingen uit de stad Ribe (oudste stad van Denemarken).
Je schoot het hele parcours 2x, een keer ’s ochtends en 1x ’s middags.
Maar waar het eigenlijk om draait in Denemarken zijn de maaltijden. Het begint ’s morgens om 8:00 uur met een gezamelijk ontbijt. Daarna uitrusting controle en uitleg voor de shoot.
Na de ochtendshoot (20 doelen) een zeer uitgebreide lunch. na de middagshoot (weer dezelfde 20 doelen): prijsuitreiking en feestdiner. De volgende ochtend is er voor de overnachters dan nog een ontbijt.
En om alles nog leuker te maken zijn er nog prijzen voor: wie maakt de mooiste vikingpijl en wie is het mooist gekleed als viking. Alle deelnemende kinderen kregen een aandenken en voor de uiteindelijke winnaars (1x dames, 1x heren) een hele mooie wisseltrofee in de vorm van een drinkhoorn met metalen rand.
Ik werd wel nog genomineerd voor de modeshow maar werd met grote meerderheid verslagen door een viking zoals je ze wel in stripboeken tegenkomt (zonder de gehoornde helm).
De uitslag? O ja, uiteindelijk finishte ik als 17e van 26 heren. Niet gek hè?
Dit keer was het voor mij dus: Niet geschoten (Buuls), wel raak (Ribe)!
Voor volgend jaar zou ik wel weer mee willen doen maar dan met een echte taxus longbow en er bij passende pijlen.
Alweer aan de slag dus.
Eric
